پاره وقت... هفدهم

میدانم شبی غصه ی «دایه کجایه؟» دختر فرشته مرا خواهد کشت. اشک نمی‌دهد امان پاره وقت... هفدهم...

من هیچوقت بعد از خیس شدن تو هوای بارونی بیرون بعد از کار سخت به وان آب داغ تعارف نشدم.وان آب داغی که وقتی توش بخزم آهی از لذت از نهاد یخ زدم بلند بشه که بعدش حوله ی خشک و تمیزی داشته باشم و شیشه های بخار گرفته ی حموم رو با بوی سوپ مرغ و هویج عوض کنم. من همیشه تنها بودم نیک، مفهوم خانواده برای من خیلی غریب شده و هر سال بیشتر از سال قبل فراموش میکنم که من هم مثل تموم مردای دیگه دوست دارم از مطبخ خونم با زنی مهربون و دوست داشتنی بوی خوش غذا بلند بشه. من دارم فراموش میکنم همه ی غرایض آدمی رو... پاره وقت... هفدهم...

مثل کسی که برق خشکش کرده، خشک شدیم و زُل زدیم به این زندگی. ✍ پاره وقت... هفدهم...